Küresel otomotiv pazarı, “geleneksel mühendislik” ile “yazılım tabanlı hızlı üretim” arasında devasa bir kırılma yaşıyor. TAYSAD’ın 2025 yıl sonu değerlendirmelerine göre, Çinli üreticiler sadece birer rakip değil, oyunun kurallarını yeniden yazan birer “teknoloji devi” gibi hareket ediyor.
İşte Avrupa ve Çin arasındaki rekabeti belirleyen 4 ana kategori:
1. Hız: “Zaman, En Büyük Silah”
Avrupalı üreticiler için bir otomobil geliştirmek, yıllarca süren titiz bir mühendislik sürecidir. Ancak Çinli markalar için bu, bir akıllı telefon lansmanı kadar hızlıdır.
| Özellik | Avrupa (OEM) | Çin (OEM) | Fark / Sonuç |
| Geliştirme Döngüsü | 42 – 63 Ay | 24 – 30 Ay | Çinli markalar 2 kat daha hızlı. |
| Yazılım Güncelleme (OTA) | Yılda ~3 kez | Yılda ~10 kez | Çin, kullanıcı deneyimini sürekli canlı tutuyor. |
2. Maliyet Avantajı: “Verimlilikte Uçurum”
Çin’in maliyet üstünlüğü sadece ucuz iş gücü değil, dikey entegrasyon ve teknoloji uygulama becerisinden geliyor.
E-Drive Ünitesi: Çinli markalar, elektrikli motor ünitelerini Avrupalı rakiplerine göre %23 daha ucuza mal ediyor.
Batarya: Aracın en pahalı parçası olan bataryada Çin’in %21’lik bir maliyet avantajı bulunuyor.
3. Pazar Dinamikleri: “Zirve Otomobil” Dönemi
Taysad Başkanı Yakup Birinci’nin vurguladığı en çarpıcı noktalardan biri, Batı pazarlarının doyuma ulaşmış olması:
Batı, Japonya ve Kore: “Zirve otomobil” (Peak Car) dönemine ulaştı. Bu bölgelerde satışların 2025’e kıyasla %3 gerilemesi bekleniyor.
Küresel Güney (Doğu ve Güney Pazarları): 2040 yılına kadar küresel satış hacminin %30’unu bu bölgeler oluşturacak. Büyüme artık Batı’da değil, Doğu’da.
4. Tedarik Zinciri ve Rekabetçilik: Türkiye’nin Konumu
Türkiye otomotiv tedarik sanayi, bu devasa dönüşümün ortasında “dayanıklılık” sınavı veriyor. TAYSAD Rekabetçilik Anketi’ne göre sektörün elini zayıflatan 3 temel faktör var:
Yüksek iş gücü maliyetleri
Döviz kuru baskısı
Krediye erişim zorluğu ve faiz yükü
Gelecek Notu: Türk tedarikçiler, sadece otomotivle sınırlı kalmayıp projelerinin %27’sini otomotiv dışı sektörlerden (savunma, havacılık vb.) alarak risklerini dağıtmaya başladı.
Sonuç olarak
Avrupalı markalar; kalite, güvenlik ve geleneksel mühendislikte hala güçlü olsa da, Çinli markalar; maliyet, hız ve dijital adaptasyonda sektörü domine etmeye başladı.
Avrupalı tedarikçiler bu “yüksek tempoya” uyum sağlamakta zorlanırken, Türkiye stratejik konumu ve ihracat gücüyle bu iki kutup arasında yeni bir yol arıyor.
